Shiki

mo dhùthchas fhèin
ge b' e dè 'n taobh dham bi mi sealltainn
bidh na beanntan a' gàireachdainn

Santoka

gun taigh-seinnse
san toirinn an oidhche,
a’ ghealach a’ treòrachadh na slighe

Ryokan

fuirichibh airson solas na gealaich –
tha ‘n casan sa mhonadh
fo chnothan-geanmnaidh

Kamakura

mar a thuiteas a h-uile h-aon air ais,
an solas gun a bhith ‘m follais –
cleasan-teine fad’ às

Issa

air là ceathaich,
a’ cabadaich –
eich anns an achadh

Buson

ann an uisge ‘n t-samhraidh,
‘s ann a tha ‘n làrach
air a dhol às an t-sealladh

Basho

an t-earrach a’ fàgail,
na h-eòin a’ gul,
na h-èisg làn sil nan sùl

Soseki

chan eil an t-uisg’ ann tuilleadh:
a’ bheinn a’ sèideadh a-mach
sgòthan an earraich

Shiki

smaoinich!
thug am manach air falbh
mus do bhoillsgich a' ghealach

Santoka

fuachd anns a’ chèitean,
mi dol tarsainn
bho eilean gu eilean

Ryokan

tha mo bhothan sa choille –
sa h-uile h-àite
tha h-uile nì tiugh ‘s uaine

Kamakura

an t-iasg binn –
a’ ruith le sgàth fhèin,
òg gu buan

Issa

a’ falbh
‘s air a cheann clàr-fuinidh –
uisge san earrach

Buson

anns na faochagan –
a’ togail mo chinn,
a’ ghealach os cionn a’ bhinnein

Basho

na neòil a’ dealachadh
eadar an dithis eòlach
às dèidh dhan ghèadh-fhiadhaich falbh

Soseki

bho thug thu air falbh,
chan eil blàth
air fhàgail air thalamh

Sogi

tha h-uile càil a bh' ann air falbh
o mo chridh’ air a chrìonadh
gun làrach fhàgail na dhèidh

Shiki

bàs a' bhodaich:
aodann blàth na gealaich
braim meall-cruinne-na-nathrach

Santoka

san fheur air a bhreabadh
leis an each,
dìtheanan fo bhlàth

Ryokan

tha na fiùrain seilich fo bhlàth!
tha mi ‘g iarraidh na blàthan a chàrnadh
mar an sneachda shuas mun aonach

Kyoshi

an giolcach
a thug bàrr a-mach
is a tha a-nis a' seargadh

Kamakura

greadadh bhon a’ ghrèin:
a-mach à mo sgàth fhèin
fuaim sgiathan

Issa

meacan-ruadh ga bhuain,
aon air aon –
a’ sealltainn air na sgòthan

Buson

Basho air falbh
‘s bhon uair sin cha tàinig crìoch
air a’ bhliadhna riamh

Basho

grian a’ gheamhraidh
air muin an eich
m’ fhaileas air a reothadh

Soseki

os cionn na coille sa gheamhradh,
a’ ghaoth ri sgal na cuthach
gun duilleagan ri sèideadh

Sogi

fiu san tìr anns a bheil a’ ghrian
fuilingidh a h-uile h-aon
a th' air mhaireann

Shiki

bèisteagan a’ glaoch;
a’ ghealach a’ tighinn a-mach,
an gàrradh nas dorcha buileach

Santoka

uisge sa gheamhradh –
bha daoine cho laghach.
mo shùilean ri sileadh

Kyoto fo dhìle fad an t-samhraidh
‘s an Dùbhlachd an uair sin cho blàth,
saijiki a’ dol a dholaidh

Ryokan

fad’ air falbh,
na gillean-cràigein a’ gràgail mun airigh –
òran-aonair an fhionnairidh